[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Jeden z potężnych mężczyzn sięgnął potężną dłonią i wyciągnął pana Wentwortha zza drzwi równie łatwo, jak kukłę wypchaną sianem. Panna Cadwallader zrobiła minę, jakby chciała zaprotestować, ale zrezygnowała. Inkwizytor Littleton skierował czarną skrzynkę na pana Wentwortha. Zanim zdążył przekręcić gałkę, czarna skrzynka wyszarpnęła mu się z rąk. Wlokąc za sobą rozerwany pasek, przefrunęła od inkwizytora do Chrestomanciego. - Myślę, że to był błąd, Brian - powiedział Chrestomanci. Obaj potężni mężczyzni wyciągnęli broń. Inkwizytor Littleton cofnął się i pogroził palcem Chrestomanciemu. Twarz miał purpurową, malowała się na niej dziwaczna mieszanina nienawiści, przerażenia i zadowolenia. - Patrzcie! - krzyknął. - On ma demona do usług! Och, teraz cię mam! Chrestomanci wydawał się niemal zirytowany. - Mój dobry człowieku - powiedział - to doprawdy bardzo ignoranckie założenie. Tylko podrzędny czarodziej zniża się do wysługiwania demonami. 96 - Nie jestem demonem! - zawołał piskliwy głos Briana. - Jestem Brian Wentworth! Delia wrzasnęła. Potężny mężczyzna, który nie trzymał pana Wentwortha, wyraznie się zdenerwował. Wytrzeszczając oczy ze strachu, podniósł broń obiema rękami i wycelował w czarną skrzynkę. - Rzuć to! - rozkazał Chrestomanci. Brian posłuchał. Czarna skrzynka pożeglowała w stronę okna. Potężny mężczyzna, całkiem ogłupiały, powiódł za nią lufą broni. Wystrzelił. Rozległ się straszliwy huk. Tym razem krzyknęło kilka osób. Czarna skrzynka eksplodowała fontanną drutów i metalowych płytek, a z okna wyleciała połowa szyb. Strugi deszczu wpadły do środka. - Ty durniu! - zawołał inkwizytor Ljttleton. - To był mój najnowszy model wykrywacza czarownic! - Przeszył wzrokiem Chrestomanciego. - Dobrze. Widziałem już dość tego plugastwa. Brać go- Potężny mężczyzna włożył broń z powrotem do kabury i pomaszerował w stronę Chrestomanciego. Nirupam szybko wysunął długie ramię. - Chwileczkę. Proszę. Myślę, że panna Cadwallader też jest czarownicą. Wszyscy natychmiast spojrzeli na pannę Cadwallader. - Jak śmiesz, dzieciaku! - powiedziała, ale była równie blada, jak pan Wentworth. I w tym miejscu wkraczam ja, pomyślała Nan. Nie miała pewności, w jaki sposób, ale zerwała się z takim pośpiechem, że o mało nie przewróciła ławki jak wcześniej Estella. Wszyscy wytrzeszczyli na nią oczy. Nan poczuła się okropnie. Przez długą, długą chwilę stała jak słup, a cała jej pewność siebie odpłynęła. Ale wiedziała, że nie może po prostu znowu usiąść. Zaczęła mówić. - Chwileczkę - powiedziała. - Zanim cokolwiek zrobicie, muszę wam powiedzieć o Guyu Fawkesie. Bo to on sprawił, że wszyscy w tym świecie są czarownicami. Najważniejsze w Guyu Fawkesie było to, że nigdy niczego nie potrafił zrobić, jak należy. Chciał dobrze, ale nic mu się nie udawało... - Niech ta dziewczyna się zamknie! - zażądał inkwizytor Littleton swoim szorstkim, władczym głosem. Nan spojrzała na niego nerwowo, a potem zerknęła na dwóch potężnych mężczyzn. %7ładen z nich się nie poruszył. Co więcej, teraz zauważyła, że wszyscy jakby zamarli dokładnie w tych pozycjach, które przybrali, kiedy wstała. Spojrzała na Chrestomanciego. Wpatrywał się w przestrzeń nieobecnym wzrokiem i zdawało się, że również nic nie robił, ale Nan nagle nabrała pewności, że jakimś sposobem zatrzymał wszystko w miejscu, żeby dać jej czas na wyjaśnienie. Poczuła się dużo lepiej. Przez cały czas, kiedy się rozglądała, mówiła dalej, opowiadała o spisku prochowym i jaki błąd popełnili konspiratorzy, wybierając Guya Fawkesa, żeby wysadził ładunek. Teraz zaczęła opowiadać o innych światach. - Było strasznie dużo Guyów Fawkesów w strasznie wielu światach - usłyszała własny głos. - I w każdym był nieudacznikiem. Niektórzy ludzie już tacy są. Wiecie, istnieją miliony innych światów. Wielkie różnice powstają przez wielkie wydarzenia historyczne, kiedy bitwa jest albo wygrana, albo przegrana. Obie rzeczy nie mogą się zdarzyć w jednym świecie, więc oddziela się nowy świat i odtąd toczy się inaczej. Ale istnieje mnóstwo drobniejszych zdarzeń, które też mogą się rozegrać na dwa sposoby, chociaż nie tworzą nowego świata. Pewnie każdy z was miał takie sny, całkiem jak wasze zwykłe życie, tylko że niektóre rzeczy są inne i w tych snach znacie przyszłość. No więc one się biorą stąd, że te inne światy, gdzie dwie rzeczy się zdarzają, rozchodzą się od naszego świata jak tęcze i jakby przepływają jeden w drugi... Nan stwierdziła, że podziwia własny opis. Miała teraz natchnienie. Mogła gadać godzinami. Ale to było bezcelowe, jeśli nie potrafiła namówić reszty II y, żeby coś zrobili. Wszyscy tylko gapili się na nią. - Więc nasz świat powinien być tylko paskiem tęczy w innym właściwym świecie - ciągnęła. - Ale nie jest. I powiem wam, dlaczego, żebyśmy mogli coś na to poradzić. Mówiłam wam, że Guy Fawkes był nieudacznikiem. No więc kłopot w tym, że on to wiedział. Dlatego bardzo się denerwował, bo chociaż raz chciał coś zrobić, jak należy, i wysadzić w powietrze Parlament. Ciągle wałkował w głowie wszystkie rzeczy, które mogły pójść zle: ktoś może go zdradzić albo proch 97 będzie wilgotny, albo świeca mu zgaśnie, albo lont się nie zapali... przewidział wszystkie ewentualności, wszystkie rzeczy, które tworzą paski tęczy w nie całkiem innym świecie. I w środku nocy tak się denerwował, że poszedł i zapalił lont, tylko żeby sprawdzić, czy się zapali. Nie pamiętał, że ten dzień, piąty listopada, to ostatni dzień Tygodnia Czarów, kiedy wszędzie dookoła jest tyle magii, że zdarzają się najdziwniejsze rzeczy... - Niech ktoś uciszy tę dziewczynę! - zażądał inkwizytor Littleton. Karol aż podskoczył. Przez cały czas siedział i próbował zrozumieć własne uczucia. Znowu [ Pobierz całość w formacie PDF ] |