[ Pobierz całość w formacie PDF ]
stratowane! - Chętnie bym to zobaczył - zauważył Silvers. - Niech pan to zorganizuje, sir. - I załatwię to - zadecydował major. Był pewny swego a ponadto przychylności pułkownika. Bo zauważył, jak ten z zadowoleniem kiwa głową. I T.S.Turner zorganizował to rzeczywiście. Z właściwą mu energią buldoga, zarówno jako brytyjski miłośnik sportu, jak i specjalista od bezpieczeństwa. Załatwił wszystko w niespełna czterdzieści osiem godzin. Najpierw major szukał aktywnych piłkarzy wśród swoich ludzi - znalazł czterech. Potem przy pomocy wypożyczonych żołnierzy z sąsiednich jednostek, uzupełnił tę liczbę do pełnej drużyny - zaangażował siedmiu byłych profesjonalistów. Taką drużynę zamierzał wystawić przeciwko drużynie B, zwycięzcy pierwszej rundy rozgrywek. - Każę podjechać dwóm czołgom - oznajmił. - W ramach zabezpieczenia. Ostatecznie mamy do czynienia z fanatykami piłkarstwa. Reszta to czysta rutyna. Zaprzyjazniony ze mną komandor batalionu pancernego stacjonującego w pobliżu jest zadowolony, kiedy jego ludzie trenują. Kapitan Moone, krykiecista, oddalił się kręcąc głową. Tym samym zostawił pole T.S Turnerowi. A ten zachowywał się tak, jakby chodziło o honor Korony. - Teraz im dopiero pokażemy! - zapewnił swoich zauszników, podporucznika Millera i Millsa. A ci oznajmiali to dalej ochoczo każdemu, kto tylko chciał ich wysłuchać. Mecz zwycięskiej drużyny obozowej przeciwko brytyjskiej reprezentacyjnej jedenastce odbył się po dwóch dniach w godzinach popołudniowych. Na stadionie piłkarskim wolno było przebywać po dwustu osobom z każdej strefy - w sumie więc sześciuset osobom. Otrzymali pozwolenie na przyniesienie ze sobą małych skrzynek, kartonów, podręcznych stołków, a nawet krzeseł. Wyczekująco obsiedli całe boisko. Pułkownik Nelson nie przybył - udał, że jest zajęty. Tym samym nie pojawił się również pułkownik von Schwerin - obecni za to byli kapitan M�ller-Wipper i major Rossberg. T.S. Turner powitał ich krótkim skinieniem głowy i uśmiechem, który podziałał na nich deprymująco. - Mecz może się rozpocząć! - zawołał wesoło major. Drużyna B wbiegła truchtem na stadion . Została przywitana średnio głośnymi oklaskami, pochodzącymi od ludzi z ich strefy. Potem pojawiła się zorganizowana przez Turnera brytyjska reprezentacyjna jedenastka - przyjęta uprzejmie marnymi oklaskami. Już na ich widok specjaliści od piłki nożnej zaczęli się domyślać, co tu się zaraz odegra. Po piętnastu minutach od gwizdka - sędzią był Copland - było trzy do zera. Po pierwszej połowie było pięć do zera. A do końca meczu dobrani Brytyjczycy podnieśli - spokojnie i bez wysiłku - ilość strzelonych bramek do dziewięciu. Widzowie zamilkli w godnym cierpieniu. Po końcowym gwizdku major Turner wykrzyknął z radosnym uśmiechem: - Czy macie jeszcze jakieś wątpliwości? Brytyjczycy oddalili się kłusem. Zdruzgotana drużyna B stała zakłopotana wokół feldfebla Schulza. Nawet kapral Copland sprawiał wrażenie bezradnego i nieszczęśliwego, zanim nie dosłyszał wrzasku porucznika Hartmannsweilera. Ten najpierw naradził się z Rossbergiem i M�llerem po cichu, ale w podnieceniu, najwidoczniej z jednoznacznym rezultatem. Gdyż znowu zaprotestował. - Zamknij pysk! - rozkazał mu ostro kapral. - Nie okazywać emocji! Wszystko się jeszcze ułoży! Kapral Copland szybko odnalazł się w roli prezesa. Zebrał wokół siebie wszystkie trzy obozowe drużyny, łącznie z rezerwowymi, opiekunami, organizatorami i zarządami. Znacząco popatrzył po zgromadzonych, wyprostował się, chrząknął i powiedział: - Panowie - to był dla nas ciężki dzień. - Do czegoś takiego nie powinno było nigdy dojść - wykrzyknął Hartmannsweiler. - Nie na taką skalę! - My w każdym razie robiliśmy, co w naszej mocy - bronił swojej drużyny feldfebel Schulz. - Graliście jak łajzy - krzyczał Hartmannsweiler. - I coś takiego śmie się nazywać zwycięską drużyną obozową. Można się uśmiać! - Jeżeli o mnie chodzi, to może pan umrzeć ze śmiechu - wiele by to ułatwiło - stwierdził uszczypliwie Schulz. - Czy mogę coś powiedzieć? - wmieszał się podporucznik Langohr ze strefy A. - Chciałbym zwrócić uwagę na rzecz następującą: zaproponowana tutaj jedenastka nie mogła być reprezentacją brytyjskich żołnierzy z naszego obozu. Major musiał zaangażować jakiś klub piłkarski. - Ludzie! Jesteśmy przecież sportowcami, piłkarzami - może nie? I jako tacy, chłopcy, musimy sobie po przegranej zadać pytanie: jak odpłacimy im pięknym za nadobne? Gdyż tylko to powinno nas teraz interesować. - Zażądamy rewanżu! - wykrzyknął Hartmannsweiler. - Ale przecież nie z tymi bykami! - zauważył podporucznik Langohr z powątpiewaniem. - Grają jak profesjonaliści i pewnie nimi są. Nie mamy czego przy nich szukać. - Ach, co tam! - sprzeciwił się Copland. - Tylko nie poddawać się. Nawet gdyby major Turner zamierzał wystąpić z brytyjską reprezentacją narodową. Przyjmiemy każde wyzwanie. - Tak jest! - odezwał się Hartmannsweiler. I zabrzmiało to, jakby poprzysiągł sobie zemstę. - Więc, chłopcy! - powiedział Copland, świadomy swej odpowiedzialności prezes. - Będziemy teraz trenować, trenować i jeszcze raz trenować. Zbierzemy - po kolejnych rozgrywkach - najlepszych naszych graczy w jedną silną, ogólnoniemiecką drużynę reprezentacyjną. Wypracujemy sobie taktykę, a potem niech spróbują, koledzy! *** Przedpołudnie każdej soboty należało do rolls-royca pułkownika. Silvers wiedział, że pułkownik czuł się uszczęśliwiony, gdy miał pewność, iż przedmiot jego dumy poddawany jest pieczołowitej pielęgnacji. I takie poczucie mu zapewniał. Wystarczyło, że zaufany pułkownika powiedział: - Jak zwykle. Niezwłocznie przystępowali wtedy do akcji wprawni członkowie zespołu McKellara, bez słowa i pracowicie. A feldfebel Schulz, mimo iż piastował funkcję starosty, nie chciał się pozbawiać przyjemności nadzorowania tej grupy. Także i on musiał jedynie powiedzieć: - Jak zwykle! Gdyż każdy człowiek w jego grupie był już w tej pracy ściśle wyspecjalizowany. Jeden zajmował się kołem, drugi hamulcami, trzeci tablicą rozdzielczą; czterech dzieliło się karoserią, trzech koncentrowało się na wnętrzu wozu, dwóch okazało się fachowcami w dziedzinie silnika. Reszta poświęcała się dodatkowym czynnościom: zapewniała wodę, płukała gąbki i ścierki, trzymała flanelkę, pojemniki z olejem, szczotki, irchę i watę przemysłową w gotowości do użycia. - Schulz i Faust do mnie - zarządził Silvers. Sid zajechał rolls-roycem przed swój składzik - pod rozpięty żagiel, na kanał. Sam siedział na swoim obficie pokrytym poduszkami łóżku polowym, skąd przy szeroko otwartych drzwiach, mógł wygodnie obserwować postępującą pracę. Schulz i Faust usiedli obok niego. Silvers zaproponował im najpierw północnoirlandzkie piwo w puszkach ze swojej lodówki. Co zostało z uznaniem zauważone przynajmniej przez Schulza. Faust jednak stwierdził popijając: - To ogłupiające zajęcie, w każdą sobotę to dla nas nic innego niż strata czasu. - Ale taka, która się opłaca - zapewnił Silvers. - Bo nic tak nie uszczęśliwia pułkownika jak widok wypucowanego rolls-royca. - Ja też kocham to pudło - przyznał feldfebel Schulz trochę zawstydzony. - Cały tydzień cieszę się z tego, że będą go pucować. Ta kareta zapadła mi w serce. - Ale nasz Faust wolałby być teraz w Kairze - domyślił się Sid Silvers. - Tym bardziej, że trzeba tam wiele spraw załatwić - zapewnił tenże. [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
