[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wiedział, że to podstęp, nie mający szans na trafienie. Doświadczony drow zrozumiał już taktykę walki Pwenta i wiedział, że ten fałszywy cios miał za zadanie jedynie ustawić krasnoluda w odpowiedniej pozycji, żeby mógł się rzucić na Drizzta. Błysnął sejmitar, by przyjąć na siebie uderzenie. Drizzt zaskoczył krasnoluda, obracając drugie ostrze nad głową i podchodząc bliżej (wykonując dokładnie przeciwny manewr niż spodziewał się po nim Pwent), a następnie posyłając swą znajdującą się wysoko broń szerokim i lekko opadającym łukiem, gdy przesunął się w bok, prowadząc ostrze do trafienia w tylną część kolana krasnoluda. Pwent momentalnie zapomniał o swoim skoku i instynktownie zgiął narażoną nogę przed atakiem. Drizzt naciskał, przykładając do kolana krasnoluda zaledwie tyle siły, by poruszało się dalej. Pwent wyleciał w powietrze i wylądował mocno na podłodze, leżąc płasko na plecach. Przestań! Regis wrzasnął do upartego, leżącego krasnoluda, który znów próbował się podnieść. Przestań. Nie jesteśmy twoimi wrogami. On mówi prawdę dodał Drizzt. Pwent, podniósłszy się na jedno kolano, znieruchomiał i przeniósł zaciekawiony wzrok z Regisa na Drizzta. Przyszliśmy tu, by dorwać halflinga powiedział do Drizzta, wyraznie zakłopotany. Dorwać go i obedrzeć żywcem ze skóry, a ty mi mówisz, żebym mu zaufał? Innego halflinga stwierdził Drizzt, wsuwając ostrza do pochew. Na twarzy krasnoluda pojawił się nieumyślny uśmiech, gdy rozważył przewagę, jaką najwyrazniej dał mu właśnie przeciwnik. Nie jesteśmy twoimi wrogami rzekł pewnym głosem Drizzt, a jego lawendowe oczy błysnęły niebezpiecznie. Ale nie mam czasu, by bawić się w twoje głupie gierki. Pwent wyskoczył do przodu, napinając mięśnie, gotów rozerwać drowa na strzępy. Oczy drowa znów błysnęły, a Pwent uspokoił się, rozumiejąc, że przeciwnik właśnie odczytał jego myśli. Chodz dalej, jeśli chcesz ostrzegł Drizzt. Wiedz jednak, że kiedy następnym razem się przewrócisz, już nigdy nie wstaniesz. Thibbledorf Pwent, którym rzadko coś wstrząsało, rozważył ponurą obietnicę oraz swobodną postawę jego przeciwnika i przypomniał sobie, co Catti-brie mówiła mu o tym drowie, jeśli to rzeczywiście był legendarny Drizzt Do Urden. Sądzę, że jesteśmy przyjaciółmi przyznał pozbawiony odwagi krasnolud i wstał powoli. ROZDZIAA 23 UOSOBIENIE WOJOWNIKA Dzięki wracającemu po swoich śladach i wskazującemu drogę Pwentowi Drizzt był pewien, że wkrótce pozna los swych przyjaciół i znów stanie przed swoją złą siostrą. Szałojownik nie mógł powiedzieć mu wiele o Bruenorze i pozostałych, jedynie to, że kiedy się od nich oddzielał, byli mocno atakowani. Wieści te spowodowały, że Drizzt przyspieszył. Na skraju jego świadomości unosiły się obrazy Catti-brie, bezbronnej, torturowanej przez Viernę. Wyobraził sobie upartego Bruenora plującego Viernie w twarz i Viernę rozrywającą mu w odpowiedzi jego oblicze. W tej okolicy nie było zbyt wielu komnat. Dominowały długie, wąskie tunele, niektóre całkowicie naturalne, inne zaś obrobione w miejscach, w których gobliny najwyrazniej zdecydowały, że potrzebne są podpory. Weszli we trójkę do całkowicie murowanego tunelu, nachylonego lekko w górę, z kilkoma odbiegającymi w bok korytarzami. Drizzt nie widział przed sobą sylwetek mrocznych elfów, kiedy jednak Błysk rozświetlił się nagle, nie wątpił w ostrzeżenie miecza. Potwierdziło się ono chwilę pózniej, kiedy z ciemności wyleciał bełt i ugodził Regisa w ramię. Halfling jęknął, a Drizzt odciągnął go i położył bezpiecznie za rogiem bocznego korytarza, który właśnie minęli. Do czasu aż drow wrócił do głównego tunelu, Pwent znajdował się już w pełnej szarży, śpiewając dziko i przyjmując na siebie liczne uderzenia zatrutych pocisków, lecz nie przejmując się nimi. Drizzt ruszył za nim i zobaczył, jak Pwent mija ciemny otwór bocznego korytarza. Instynkt podpowiadał mu, że krasnolud wszedł właśnie w pułapkę. Drizzt stracił szałojownika z oczu, kiedy obok dalekiego krasnoluda przemknął bełt i trafił drowa. Spojrzał na pocisk, wystający boleśnie z przedramienia, i poczuł piekące mrowienie, gdy eliksir Pwenta walczył z trucizną. Drizzt zastanawiał się, czy nie opaść tam, gdzie stał, zapraszając swych przeciwników do myślenia, że ich trucizna znów go powaliła i jest łatwą zdobyczą. Nie mógł jednak opuścić Pwenta, a poza tym był po prostu zbyt wściekły, by choć chwilę dłużej czekać na to spotkanie. Nadszedł czas, by położyć kres zagrożeniu. Wślizgnął się w ciemny otwór bocznego korytarza, trzymając Błysk trochę z tyłu, by go całkowicie nie zdradził. Z przodu wybuchł ryk wściekłości, po nim zaś odezwał się miarowy strumień krasnoludzkich przekleństw, które powiedziały Drizztowi, iż zamierzone ofiary Pwenta umknęły. Drizzt usłyszał z boku lekki szmer i wiedział, że szałojownik zwrócił uwagę tego, co tam się znajdowało. Wziął głęboki oddech, w myśli policzył do trzech i wskoczył za róg, ze świecącym Błyskiem. Najbliższy drow padł w tył, wystrzeliwując w Drizzta drugi bełt, który zranił mu skórę przez szparę na barku w jego zbroi. Mógł mieć tylko nadzieję, że eliksir Pwenta był wystarczająco silny, aby poradzić sobie z drugim trafieniem i nabrał trochę pewności z faktu, iż wyglądało na to, że Pwent został wielokrotnie trafiony podczas szarży korytarzem. Drizzt spychał szybko kusznika w tył, a zły drow gorączkowo starał się wyciągnąć broń do walki wręcz. Drizzt szybko by go powalił, jednak dołączył do niego drugi drow, uzbrojony w miecz i sztylet. Drizzt wszedł do małej, względnie okrągłej komnaty, z drugim wyjściem z prawej strony, prawdopodobnie łączącym się gdzieś dalej z głównym korytarzem. Drizzt ledwo zauważał jednak fizyczne cechy groty, ledwo zauważał początkowe uderzenia w walce, parując wymierzone ataki swoich przeciwników. Jego oczy były utkwione za nimi, w tylnej części pomieszczenia, gdzie [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
