[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- O, myślę, \
e niejasności jest wiele.
- Ale chodzi mi teraz o skarb. Przecie\
ta niezwykle cenna ozdoba ze złota pochodzi
prawdopodobnie z trzeciego wieku naszej ery. Nale\
ała do wiedz
my Huldy, prawda?
- Tak utrzymujÄ… wszystkie legendy zwiÄ…zane z naszÄ… okolicÄ….
- Dlaczego coÅ› tak cennego zakopano razem ze znienawidzonÄ… czarownicÄ…? Przecie\

równie\
w tamtych czasach nie brakowało ludzi chciwych.
- Na pewno! Ale przekonaliśmy się ju\
, jak śmiertelnie niebezpieczny jest ten skarb.
Dla ówczesnych ludzi zapewne tak\
e stanowił zagro\
enie. Dlatego postanowili się go pozbyć
i zagrzebali w ziemi razem ze zwłokami tego paskudnego babsztyla.
Alvar uśmiechnął się rozbawiony określeniem, jakim się posłu\
yła Matylda.
Zastanawiał się, ile te\
mo\
e mieć lat. Oceniał ją najwy\
ej na dwadzieścia.
- To nie jest zwykły klejnot, chyba pan to rozumie, kapitanie Befver.
- Dlaczego?
- Jeśli wierzyć sagom, Visbur ofiarował go swojej \
onie w prezencie ślubnym. Potem
Hulda odprawiła nad nim czary. Odtąd przekleństwo miało dotykać wszystkich wielkich ludzi
w rodzie Inglingów i sprawiać, \
e najbli\
si krewni będą stawali przeciwko sobie i zabijali się
wzajemnie. Naszyjnik przechodził z rąk do rąk i wreszcie trafił do kolejnego potomka
Inglingów, króla Agne...
- Król Agne uznawany jest za pierwszego historycznego króla Szwecji - wtrącił Alvar.
- Zgadza się. I wie pan, jaką okrutną śmiercią zginął ten władca.
- Tak. Został uduszony i powieszony na gałęzi na swym naszyjniku. Wydarzyło się to
na południowych przedmieściach obecnej stolicy, Sztokholmu.
- Znakomicie. WidzÄ™, \
e pan doskonale orientuje siÄ™ w naszej historii. Jaka to
przyjemność znów rozmawiać z człowiekiem wykształconym... Ale oto dochodzimy do sedna
sprawy. Po śmierci króla Agne wiedz
ma zabrała przeklęty klejnot i uciekła na południe. W
pogoń ruszył za nią tłum rozwścieczonych poddanych. Pragnęli ukarać Huldę za kradzie\
, a
tak\
e za czarodziejskie praktyki.
- Ale przecie\
to niemo\
liwe - zaoponował Alvar, zapominając \
e muszą rozmawiać
szeptem. - Hulda nie mogła \
yć tak długo! Po raz pierwszy pojawia się w czasach Vanlanda,
który panował pod koniec trzeciego wieku. Potem nadeszła kolej na króla Visbura, Domalda,
Domara, Dyggve, Daga, no i Agne. Nieprawdopodobne, aby prze\
yła tylu królów.
- Dlaczego nie? - rzekła Matylda z zapałem, szczęśliwa, \
e wreszcie ma z kim
porozmawiać. Być mo\
e była to pierwsza rozmowa z kimś inteligentnym, odkąd Bror i ojciec
opuścili granice Szwecji. - Proszę mnie posłuchać, kapitanie! Królowie w tamtych czasach
niedługo siedzieli bezpiecznie na tronie...
- Zgoda.
- A Agne, ostatni z nich, według z
ródeł pisanych umarł na początku piątego wieku.
Oboje całkiem zapomnieli, \
e powinni się spieszyć.
- No właśnie, od końca trzeciego do początku piątego wieku! To około dwustu lat!
Oczywiście, \
e nie jest to mo\
liwe.
Matylda nie ustępowała.
- Przecie\
określenie dat jest tylko przybli\
one. Dopuszczalny błąd mo\
e wynieść
nawet kilkanaście lat. O pierwszych królach nie zachowały się \
adne wzmianki historyczne,
dowiadujemy się o nich jedynie z sag. Nie mam wątpliwości, \
e oni naprawdÄ™ istnieli, ale
przecie\
nie jest to potwierdzone w \
adnych materiałach z
ródłowych. Po drugie, \
aden z
ówczesnych władców nie panował długo, o tym ju\
wspominaliśmy, a po trzecie, Hulda była
czarownicą i znała się na magii.
- O, co do tego nie mam \
adnych wątpliwości!
- Załó\
my więc, \
e kiedy sprowadziła śmierć na Vanlanda, była bardzo młoda. A
przecie\
mogła do\
yć stu dwudziestu lat. Czy mo\
na to wykluczyć?
- Jeśli chodzi o czarownice, wszystko jest mo\
liwe. Miały swoje sposoby na
przedłu\
enie \
ycia. A ta stara wiedz
ma, która pojawiała się w moich snach... Widziała ją pani,
à propos?
- Tak! Pierwszej nocy po odnalezieniu skarbu wszyscy śniliśmy koszmary. Okropne
koszmary. Z
widrujÄ…ce oczy, prawda?
- Właśnie. I ohydna pomarszczona twarz starej, ba, prastarej kobiety.
- Zgadza się - przytaknęła Matylda. - Takiej starej twarzy nie widziałam jeszcze u
\
adnej staruszki.
- No có\
, poddaję się. To mogła być Hulda. Niewykluczone, \
e \
yła tak długo, a ten
naszyjnik jest zapewne tym samym, na którym zawisł król Agne.
- Wszystko wydaje się mieć logicznie uzasadnienie. Ten wisior jest przesycony złem,
ciÄ…\
y na nim przekleństwo. W nim ma z
ródło przemoc i agresja, która ciągle na nowo się
odradza.
- To prawda - przyznał Alvar.
- Ale teraz pośpieszmy się ju\
. Nie mo\
emy ryzykować spotkania z Emilem. On nie
rozstaje siÄ™ z broniÄ….
- Ja natomiast nie jestem uzbrojony, a poza tym nie całkiem jeszcze doszedłem do
siebie po odniesionych ranach.
Odruchowo podała mu dłoń i chyłkiem wykradli się z budynku na dziedziniec.
ROZDZIAA
IX
- Jak dziwnie znowu znalez
ć się na dworzu - szepnęła Matylda, ciesząc się w duchu,
\
e trzyma się bezpiecznej dłoni Alvara. - Zbyt długo przebywałam w zamkniętym
pomieszczeniu. Chodz
my tędy, przemkniemy się wzdłu\
ściany... [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

dudi.htw.pl