[ Pobierz całość w formacie PDF ]
czywiście Gabe, co go sprowadza do Windaroo? Nie wiedziała, jak pokonała drogę do bramy padoku. Helikopter stał na samym środku placu, śmigła obracały się coraz wolniej. Zobaczyła wysiadającego z kabiny pi� lota. Szczupły, wysoki mężczyzna w dżinsach. Gabe. Stanął na ziemi, uśmiechnął się szeroko i pomachał do niej. Wrócił. Po co? RS Dlaczego właśnie dzisiaj? Oszołomiona nie wiedziała, czy biec mu na spotkanie, czy odwrócić się i uciekać, gdzie oczy poniosą. Niech to diabli, była nieuczesana, w starych, połatanych dżinsach i spranym różowym T-shircie. Dłonie drżały jej tak strasznie, że z trudem, dopiero przy którejś próbie udało się jej otworzyć bramę prowa� dzącą na padok. Ledwie zdążyła zrobić kilka kroków, Gabe był już koło niej. Zatrzymali się oboje, kiedy dzielił ich od siebie może metr. - Witaj - powiedział cicho. - Cześć. RS Co on tu robi? Wrócił przecież do Sydney. Po co przy� jechał? - Co u ciebie? - Zwykłe pytanie i spojrzenie, z które� go nic nie dało się wyczytać. Piper wzruszyła ramionami. - Dziękuję. Dużo zajęć. Na twarzy Gabe'a pojawił się uśmieszek. - Pomyślałem, że wpadnę, pochwalę się nową zabaw� ką. - Wskazał głową helikopter. - Zliczny. - Chcę otworzyć firmę. Będę spędzał bydło. - Gdzie chcesz otworzyć firmę? - Gdzieś tutaj, w okolicy. Pod Piper ziemia się rozstąpiła. Ona wyjeżdża, Gabe wraca. To się nazywa ironia losu. - Chcesz się przelecieć? Zwlekała z odpowiedzią. RS - Jestem dobrym pilotem - zapewnił Gabe z uśmie� chem i wyciągnął dłoń, ale Piper stała bez ruchu. - Chodz, Piper - zachęcił. Jaka ona jest słaba. Wystarczyło, że Gabe się uśmiech� nął, a gotowa była o wszystkim zapomnieć, jakby nic się nie wydarzyło. Lepsze to niż samotność ostatnich tygodni, pomyślała markotnie. Poza tym, tyle razy próbowała sobie wyobrazić Gabe'a w helikopterze, teraz miała okazję. Nie potrafiła oprzeć się pokusie. Ruszyła za nim w kierunku maszyny. Kiedy już zapięła pasy, rozejrzała się z nabożnym po� dziwem po wnętrzu kabiny... i wydała zdławiony okrzyk zdumienia. RS Tuż nad zegarami dojrzała srebrnego orła. Dała go Ga� be'owi na osiemnaste urodziny, tuż przed jego wstąpie� niem do armii. - Nadal go masz. Gabe dotknął skrzydeł ptaka. - To mój talizman. Moi chłopcy nigdzie by nie pole� cieli bez niej. - Bez niej? Talizmany są rodzaju żeńskiego? - Ten tak. My... - Gabe lekko się zaczerwienił. - Eee... chłopcy nazwali go twoim imieniem, Piper. - Och. Gabe latał z jej orłem. To jest orlicą. Przez te wszystkie lata towarzyszyła mu w każdym locie. Cóż, to nie musiało nic znaczyć, a jednak znaczyło. Bardzo dużo znaczyło. - Gotowa do startu? - Gotowa, kapitanie Rivers - wykrztusiła przez ściś� nięte wzruszeniem gardło. RS Kiedy już wznieśli się na wysokość lotu, spojrzała w dół na Windaroo. Jej Windaroo, jej świat, który będzie musiała opuścić. Gabe wybrał sobie fatalny czas. Właśnie dzisiaj, w przeddzień aukcji. Jak tu się cieszyć lotem nad ziemią utraconą? Ziemią, którą ukochała i z której będzie musiała odejść? Gabe skierował maszynę na północ. Lecieli wzdłuż Mullinjim, do Horseshoe Bend, gdzie rzeka łączyła się z Little Mullinjim. - Pamiętasz? Kiedyś tu obozowaliśmy - zagadnął od niechcenia Gabe. Oczywiście, że pamiętała. Przed wielu laty w trójkę, RS z Jonno, wybrali się konno do zakola Horseshoe i spędzili tu cały tydzień pod namiotem. Od świtu do zmierzchu pływali, łowili ryby i łapali raki. Wieczorami siadali przy ognisku, piekli ryby i straszyli się nawzajem opowieściami o duchach, zbójcach i jezdz� cach bez głowy, a każda następna opowieść musiała być straszniejsza od poprzedniej. Były to najpiękniejsze wa� kacje Piper. - Zawracajmy, Gabe! Proszę! -Nie mogła tego znieść. Miała wrażenie, że umiera i całe życie przesuwa się jej przed oczami w jednym błysku. - Czemu mi to robisz? - zawołała. - Czemu każesz mi wspominać najszczęśliw� sze chwile? Czemu akurat teraz, kiedy muszę się pożegnać z Windaroo? Gabe zerknął na nią i skierował helikopter na powrót ku farmie. - Przepraszam - mruknął. - To wszystko przez to, że RS chciałem zaszpanować. - Miał taką minę, jakby zamierzał coś jeszcze dodać, ale się rozmyślił. Przez resztę lotu milczeli. Piper siedziała przygarbiona, bliska płaczu, zła na siebie, że zgodziła się w przypływie słabości wsiąść do helikoptera. Gdyby miała krztę charak� teru, pogratulowałaby Gabe'owi zakupu i powiedziała, że w przeddzień sprzedaży własnego domu nie ma czasu ani głowy łatać nad pastwiskami. - Przykro mi, że nie spodobał ci się lot - powiedział Gabe, kiedy wylądowali. - To nie to. Wiesz, że jutro Windaroo zostanie wy� stawione na sprzedaż? - zapytała zmęczonym, głuchym głosem. RS Gabe spochmurniał, zrobił się czerwony jak burak. - Wiem. Widząc jego reakcję, Piper poczuła, że powinna coś powiedzieć: - Przepraszam, że nasza ostatnia rozmowa... tak się skończyła... ja... - nie mogła wypowiedzieć jednego peł� nego zdania. - Miałaś absolutną rację, Piper. Twoja reakcja była w pełni usprawiedliwiona. To ja ciebie powinienem prze� prosić. Za co? Za to, że mnie nie kocha? Odwróciła wzrok. Zapadał zmierzch, ze zmierzchem noc. Jej ostatnia noc w Windaroo. Od jutra wszystko się zmieni. Rozpacz i przytłaczające poczucie osamotnienia. Gdy� by potrafiła pić, upiłaby się dzisiaj do nieprzytomności. Gdyby nie zniszczyła ich przyjazni, poprosiłaby Gabe'a, RS żeby z nią został, podtrzymywał na duchu. Musiała zako� chać się w nim i wszystko popsuć. Zbyt wiele żądała. Pragnęła, by kochał ją równie mocno, głęboko, jak ona jego. Spojrzała na orlicę, potem na ciemniejące niebo. - Dziękuję za lot, Gabe. Skinął głową, najwyrazniej pochłonięty własnymi my� ślami. Idąc powoli przez padok, słyszała, jak Gabe uruchamia silnik. Nie obejrzała się. RS RS ROZDZIAA TRZYNASTY Aukcja miała się rozpocząć o jedenastej. O dziesiątej przyjechali państwo Findleyowie: chcieli obejrzeć dom. Pani Findley nie spodobała się kuchnia, bo nie było zmywarki, w ogóle brakowało tu nowoczesnych sprzętów. RS Piper nie próbowała zachwalać walorów obecnego wy� posażenia. Zostawiła Findleyów samym sobie i usiadła z Royem na ławce przed domem, czekając na rozpoczęcie aukcji. Powoli podjazd zapełniał się samochodami, zjeżdżali sąsiedzi, ciekawi przebiegu licytacji. Prowadzący rozsta� wił na trawniku plastikowe fotele, sam zasiadł na tarasie, skąd mógł widzieć wszystkich zebranych, i punktualnie o jedenastej otworzył licytację: - Panie i panowie - zaczął oficjalnym tonem. - Win- daroo od sześćdziesięciu lat należy do rodziny Delaneyów. Myślę, że wszyscy znają areał farmy, liczebność stad, wreszcie ogólną kondycję gospodarstwa, jeśli jednak ktoś chce zapoznać się z dokładnymi danymi, proszę podnieść rękę. Nikt się nie poruszył. Piper skamieniała, przytłoczona tym, co działo się wokół. RS Przepraszam, dziadku. Wiem, że inaczej to sobie wy� obrażałeś. - Przechodzimy dalej. Wartość rynkowa Windaroo wynosi... Na podjezdzie z piskiem opon zatrzymał się samochód. Licytujący przerwał w pól zdania, wszystkie głowy się odwróciły. Gabe. Przeszedł szybko przez trawnik i usiadł na wolnym krześle obok Piper. - Dzień dobry - rzucił przyciszonym głosem. - Witaj - próbowała się uśmiechnąć, ale było to ponad jej siły. Prowadzący zmierzył Gabe'a pełnym nagany spojrze� RS niem i podjął, gdzie przerwał: - Wartość Windaroo wynosi dziewięćset tysięcy do miliona dolarów. [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
W trosce o komfort korzystania z naszego serwisu chcemy dostarczać Ci coraz lepsze usługi. By móc to robić prosimy, abyś wyraził zgodę na dopasowanie treści marketingowych do Twoich zachowań w serwisie. Zgoda ta pozwoli nam częściowo finansować rozwój świadczonych usług.
Pamiętaj, że dbamy o Twoją prywatność. Nie zwiększamy zakresu naszych uprawnień bez Twojej zgody. Zadbamy również o bezpieczeństwo Twoich danych. Wyrażoną zgodę możesz cofnąć w każdej chwili.