[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Takie to i tym podobne wygadywaliśmy brednie, z obliczem odpowiednio dostosowanym do słów obłudnych. On zaś, człek najpróżniejszy w świecie, uwierzył, że nas oszukał! Zado- wolony więc, odpowiedział od razu: %7łyczliwie patrzę na wasze poczciwe starania. Miłowaliście mnie, aleście mnie nie znali. Szukaliście mnie, aleście nie wiedzieli, że tu jestem. Nie wolno wam wątpić, że boskość może się wcielić w każdą istotę, nawet najskromniejszą, gdy tylko zechce. A w jakiż inny sposób ja mogłem. objawić się ludziom? Wracając zaś do tego chłopca, rzekomo zamordowanego, od- słonię wam całą prawdę. Stało się raz, żem mocą swoją powietrze obrócił w wodę, tę zaś w ciało i krew. Tym sposobem ukształtowałem nowego człowieka, chłopca. Wykonałem dzieło bez porównania wspanialsze od tego, którym chlubi się stwórca świata. On bowiem człowie- ka ulepił z gliny, a ja, co znacznie trudniejsze, uformowałem z powietrza. Potem znowu rze- kłem słowo i rozpłynął się z powiewem wiatru. Tylko jego podobiznę przechowuję w naj- skrytszej komórce domu, aby zachował się trwały dowód i pamiątka mego czynu. Spojrzeliśmy po sobie, dobrze rozumiejąc, co znaczą te słowa. Zamordował chłopca i szczątki jego przetrzymuje u siebie, posługując się nimi przy straszliwych praktykach nekro- mantycznych. A o jakiejś podobiznie prawi na wszelki wypadek, gdybyśmy natrafili na ślady zbrodni. W gruncie rzeczy oszukiwaliśmy się wzajemnie. Mimo całego swego zaślepienia i choro- bliwej ambicji Szymon był zbyt sprytny, by nie rozumieć, że my domyślamy się wszystkiego i tylko udajemy łatwowiernych. Udawał jednak, że za takich nas uważa; więc i myśmy uda- wali, że się nie domyślamy, iż on się domyśla. Ale na dłużej taka sytuacja była nie do znie- sienia. Uciekliśmy z Samarii i udaliśmy się do Cezarei nadmorskiej. 49 %7łDANIA FLORUSA I PROCESJA ZWITYNNA Paweł wyjechał z Cezarei nadmorskiej wkrótce po owej rozmowie z Agryppą i Bereniką; apelował bowiem do cesarza. Zabrano go do Rzymu. Natomiast prokurator Festus zmarł w Palestynie, nim jeszcze dobiegło kresu jego urzędowanie, w dwa lata pózniej. Po nim proku- ratorem Judei, również przez dwa lata, był Albinus, następnie zaś Gesjusz Florus, mąż Kle- opatry, właściwy sprawca krwawych wypadków w dniu 16 miesiąca Ijjar roku 66. Dnia następnego w całym mieście rozlegały się zarówno lamenty i jęki, jak też okrzyki wrogości przeciw Florusowi. Doszłoby zapewne do zamieszek, gdyby nie wyżsi kapłani i co przedniejsi obywatele; ci, rozrywając szaty na piersiach, z płaczem padali do nóg przywód- com ludu, błagając, by zachowali spokój i nie prowokowali Florusa. Prokurator ze swej stro- ny wezwał starszyznę miasta na odprawę. Oznajmił bez ogródek, co uzna za dowód, że lud nie dopuści się w przyszłości nieprzyjaznych wystąpień: mieszkańcy Jerozolimy muszą wyjść przed mury i manifestacyjnie, jak się godzi, powitać dwie kohorty, przybywające z Cezarei do Jerozolimy. Twierdzono wszakże pózniej, że prokurator zawczasu pchnął gońca do oficerów owych kohort z surowym przykazaniem, by żołnierze nie odpowiadali na powitania; gdyby zaś z tłumu padły jakieś ubliżające słowa, mieli natychmiast czynić użytek z broni. Kiedy oznajmiono ludowi, zebranemu na dziedzińcu świątyni, czego życzy sobie proku- rator, zewsząd podniosły się głosy oburzenia, wciąż przybierając na sile. Przywódcy ekstre- mistów, czyli tak zwanych %7łarliwych, sprzeciwiali się bezwzględnie Florusowym żądaniom. Zyskali sobie posłuch i poparcie zwłaszcza wśród młodzieży i mas ubogiego ludu, czemu trudno się dziwić, skoro wszyscy mieli jeszcze przed oczyma zwłoki wczoraj pomordowa- nych. Bogacze natomiast i wyżsi kapłani, którzy wiele by stracili w wypadku nowych zamie- szek i rzymskich represji, przerazili się widmem katastrofy. Czym prędzej więc przygotowali widowisko niezwykłe: Kapłani odziani w swe drogocenne, barwne szaty liturgiczne procesjonalnie wyszli z Przy- bytku, niosąc święte naczynia i sprzęty; towarzyszyła im służba świątynna oraz kitarzyści i śpiewacy. Uklękli na bruku dziedzińca i płacząc prosili lud, aby zmiłował się nad sobą sa- mym i nad świątynią; bo Rzymianie niechybnie obrabują ją ze wszystkich skarbów i nawet z największych świętości. Członkowie Sanhedrynu posypywali swoje brody prochem, rozry- wali szaty, po imieniu zwracali się do wszystkich znanych sobie osób nawet z pospólstwa. Wołali, że powitanie kohort to sprawa żałosna wprawdzie, lecz błaha; w istocie chodzi prze- cież tylko o to, by nie dać Florusowi pretekstu do dokonania nowej rzezi! W końcu zdołali nakłonić, błaganiem i grozbami, zarówno lud, jak nawet część %7łarliwych. Mieszkańcy Jerozolimy z dostojnikami na czele wyszli przed bramy murów, aby witać wkra- czające oddziały jak niedawno witali samego Florusa. 50 WALKI W MIEZCIE NOWYM I GRNYM %7łołnierze rzymscy miarowym krokiem maszerowali w milczeniu, ni słowem nie odpowia- [ Pobierz całość w formacie PDF ] |